We gingen op weg naar het nieuwste van het nieuwste in Hollywood. Alleen was dat niet in de wijk Hollywood, maar zestig kilometer zuidelijker. Daar doen ze hier niet moeilijk over. Hollywood is hetzelfde als Los Angeles, en die stad is zo groot als Nederland. Het leuke van die ritjes is dat je steeds iets nieuws ontdekt, omdat het hier een groot open filmmuseum is. We moesten naar de wijk Torrance. Mooi, dan konden we eens langs de beroemdste videotheek ter wereld. Niet vanwege zijn collectie, maar zijn verkoper. Die kon zo enthousiast over obscure B-films praten, dat je de film nog huurde ook. Die verkoper was Quentin Tarantino en hij werkte daar, tot hij na zeven jaar vergeefs leuren eindelijk zijn eerste film RESERVOIR DOGS kon maken. Om daar te komen moesten we langs vliegveld LAX. Daar ligt een groot moerassig gebied braak. Gouverneur Arnold Schwarzenegger wil graag dat daar nieuwe filmstudio’s gebouwd worden. Hij probeert Steven Spielberg daarvoor te strikken met een groot belastingvoordeel, zodat er eindelijk weer eens films in Los Angeles worden opgenomen, en niet allemaal in het goedkopere Canada. Maar Spielberg heeft net zijn eigen filmmaatschappij DreamWorks verkocht aan Paramount Films. Na LAX rijden we langs de kust en komen we in een smerig gebied vol olieraffinaderijen. ‘Welcome in Chevron City’ staat er op een bordje. Armoedige huizen zijn hier tussen de oliepijpen gebouwd. Alles heet Chevron: de lagere school, de tandarts en de supermarkt. Zelfs de kerk. Zou dat in Nederland kunnen: De Shell kerk? Hier is het blijkbaar gewoon. Daarna komen we op Hermosa Beach. En daar, tegenover het strand, is de wereldberoemde videotheek. Nee, dat is nu een woonhuis geworden. We loeren naar binnen. We zien dat we niet de eerste zijn, want het raam is bezaaid met vingerafdrukken. Binnen zit de eigenaar, die ons verstoord aan kijkt. Zou hij geweten hebben wat hij precies gekocht had?
We gaan verder, en komen bij het winkelcentrum waar Tarantino JACKIE BROWN gedraaid heeft. We zijn te vroeg. Dat komt omdat we geen files hadden. In Los Angeles reken je altijd anderhalf uur extra vanwege de files. Ook al zijn de snelwegen soms veertienbaans, er zijn altijd ineens weer opstoppingen. Bijvoorbeeld door de politieachtervolgingen. Elke dag zie je op het nieuws wel een paar helikopterreportages van die wilde ‘chases’. We zien dat je bij de WalMart je gezondheid gratis kan laten meten. Deze supermarkt is de grootste privé-werkgever van Amerika, en doet graag iets terug voor haar klanten. Ik moet mijn sokken uitdoen en mijn voeten in een apparaat stoppen. Een meisje meet zo de kalk in mijn botten. Ze vertelt ongevraagd dat ze uit Litouwen komt en hiervoor een tijdje massages deed voor Eddy Murphy en zijn broer. Maar eigenlijk is ze actrice. Nee, ze heeft nog nooit in films gespeeld, maar heeft het wel al drie keer tot de laatste ronde voor een rol geschopt. Dat vindt ze een hele prestatie. Nee, ze hoeft geen acteeropleiding te hebben, zegt ze: in Hollywood bén je de rol of niet, en dat is anders dan in Europa, waar acteurs de rol willen spelen. Ze concludeert na vijf testjes dat ik heel gezond ben, maar dat ik best vaker mag sporten. Zachtjes zegt ze erbij dat ze dat standaard tegen alle klanten moet zeggen.
En dan gaan we naar het nieuwste van het nieuwste in Hollywood. Dat is in een zaaltje waar een echtpaar iedereen persoonlijk ontvangt. Dit echtpaar heeft meer dan honderd scenario’s verkocht. Dat waren allemaal sciencefiction-scripts zoals voor Star Trek, en op de een of andere manier kun je dat aan hen zien. Waar het om gaat is dat ze iedereen in Hollywood kennen. Daardoor hebben ze een schat van kennis en vooral een groot netwerk, en netwerk is alles in Hollywood.
Dat willen ze gebruiken om mensen verder te helpen, die talent hebben maar niet weten hoe ze zich verder moeten ontwikkelen of hoe ze verder in de filmwereld moeten komen. Daarom hebben ze Supermentors opgericht. Zij zijn de eerste supermentors, maar het moet een trend worden voor gevestigde mensen uit de filmindustrie, die iets terug doen voor beginners. Want iedereen was ooit zelf een beginner.
Het werkt heel simpel: een groepje beginners komt elke week een paar uur aan je keukentafel zitten. Dan vertelt iedereen over zijn problemen, en dan adviseert de supermentor met zijn kennis. Of de supermentor brengt je met iemand in contact, of hij nodigt de volgende week een normaal onbereikbare professional aan zijn keukentafel uit. Aan de enthousiaste reacties van de zaal te zien, is het een gat in de markt. Het speelt ook helemaal in op de huidige tv-trend: alle programma’s hebben tegenwoordig een ‘coach’-element: Ze helpen je je leven beter te maken, van het veranderen van je huis tot het ruilen van je echtgenoot. Het enthousiasme in de zaal zakt nauwelijks als blijkt dat een plaatsje aan de keukentafel 500 dollar voor 5 keer kost. Maar dat heeft men er graag voor over, want iedereen gaat hier voor de droom van Hollywood-miljonair worden. Op de terugweg nemen we de veertienbaans snelweg. Fout! Al na vijf minuten zitten we in de file. Het duurt drie uur om weer thuis te komen. De enige troost is dat iedereen hier in de file zit. Ook Hollywood-miljonairs als Quentin Tarantino.
